Chciałem napisać coś radosnego.
Ale czy cieszyć się umiem?
Chciałem dać ci odrobinę nadziei.
Ale co się nadzieją zowie?

Gdzie mój optymizm,
moja wiara i moje idee?
Gdzie się podział ten człowiek
zawsze pewny siebie?

To przez nią! To Ona!
Wdarła się do serca mego przemocą.
Zatruwając ten mięsień
swym jadem ohydnym.

Radość, nadzieja bluszczem tym spowite.
Na stosie tej onej miłości zabite.
Idee i wiara we mnie długo się broniły
Ognie miłości i je także do cna wypaliły.

A gdy płomień jadowity
dokonał dzieła zniszczenia
Pozostały jedynie cierpienia
Zgliszcza i duszy okruch.

Zniknęła też Miłość-Morderca!
Pozostawiając pustkę
w miejscu mego serca.
Miłość-Morderca!
I popioły z serca.

Bądź moim szczęściem
Na chwile dobre i złe
Bądź mą nadzieją
Gdy zabraknie mi jej

Bądź mym słońcem
Na pochmurny dzień
Bądź przyjaznym słowem
W każdej potrzebie mej

Podaj mi swoją rękę
Kiedy zajdzie konieczność
Bądź też i łzą w oku
Ale tylko ze szczęścia

Ja Ci uchylę rąbek nieba
I tą gwiazdkę - aby spełniała
Twoje najskrytsze marzenia
Kiedy zajdzie taka potrzeba

Przytulisz się do serca
Które będzie przy Tobie
W każdej cichej potrzebie
I dniach pełnych niedoli

Ono będzie Twą miłością
I szczęściem po wszystkie dni
Więc zobacz jak otwarte
Zostały dla Ciebie drzwi